Kenia, Oeganda en Rwanda

Het grootste deel van de vakantie zit er al op en het was echt onvergetelijk. Nu ik hier, in Gisenyi, Rwanda, zit en een mooi verhaal probeer te schrijven voor degene die thuis zitten, weet ik weer waarom dat de afgelopen keer moeizaam ging. Toen ik in Costa Rica zat werd ik vol in het diepe gegooid en was de omschakeling van studeersituatie naar werk/stage situatie heel kort. Nu ben ik nog niet officieel begonnen maar er zijn al een aantal vergaderingen geweest die ik heb bijgewoond als voorbereiding van mijn stage Arua. Naarmate ik hier meer mee bezig ben, enorm veel indrukken krijg hier in Afrika en jullie in de roes van de dag zitten vindt ik het moeilijker om te begrijpen dat dit leuk is voor jullie om te lezen, aangezien ik er een gevoel bij heb van; je had erbij moeten zijn.

Desalniettemin, ben ik hier waanzinnig aan het genieten. De vakantie begon interessant.
De dag nadat we in Nairobi, Kenia aankomen, gingen we samen met een vriend, Jozef, van Roland en Els naar de sloppenwijken van Nairobi. Om duidelijk te zijn: ik ben nu van Nairobi naar Kigali aan het reizen samen met mijn ouders (Cecile en Herman), mijn broertje (Michon), mijn oom en tante (Roland en Els) en mijn nichtjes (Steffie en Julia).
Jozef ontving ons bij de Greenspan Mall in de buurt van het huis waar wij logeren. Samen reden wij met hem naar de sloppenwijk waar hijzelf woont en een zaakje heeft. Steeds verder reden wij Nairobi binnen totdat hoogbouw plaats maakte voor golfplaatwoningen. We parkeerden bij een benzinepomp waar we uitstapten. Eenmaal op de parkeerplaats, omgeven door simpel in elkaar gezette huizen en de grond bezaaid met afval, kwamen 5 jongens op ons afgelopen. Ik bleef naar ze kijken en ik voelde me er niet op mijn gemak. Ik heb veel over deze wijken gehoord, deze mensen hebben behalve hun vaak kapotte kleren bijna niets. Naast dat zijn er in Nairobi conflicten zoals berovingen, diefstal, vechtpartijen en ook moord op zo’n regelmatige basis als dat er bij ons in Wageningen dronken ruzies zijn. Daarnaast zijn we wit en ze zien ons al van een kilometer afstand aankomen.
Ik zei de jongens gedag en ze groetten vriendelijk terug. Daarna liepen ze op Jozef af en gaven hem om de beurt een hand. ‘Dit zijn de jongens die met ons mee zullen lopen’; zei Jozef en ze gaven ook ons een hand. Ik stond er enigszins schaamtevol bij vanwege mijn bevooroordeeldheid. Dit was het begin van het wennen aan Afrika.

De dagen erna vlogen voorbij. Na 3 weeshuizen bezocht te hebben in Nairobi vertrokken we naar Eldoret, Kenia. Van daar uit reden we door naar Kampala, Oeganda waar we mijn stagebegeleider, Patrick Ezaga, troffen en onze Landcruiser aan ons werd overgedragen. Zoals jullie al weten ben ik met bloed, zweet en tranen gezakt voor mijn rijexamen. In Kampala hebben we met Patrick geprobeerd een Oegandees rijbewijs te bemachtigen, maar dat bleek moeilijker dan we dachten. Nu ben ik nog op goed nieuws aan het wachten van Patrick en hebben we een tweede lijntje uitgegooid voor een eventueel Congolees rijbewijs. Wie had het gedacht! Maar om verder te gaan met onze reis. Met de Landcruiser en een Toyota RAV reden we door via Fort Portal naar het Queen Elizabeth nationaal park, waar we een avond en een ochtend dieren zijn gaan zoeken. Met het Rwenzori-gebergte op de achtergrond was het prachtig rijden in het park. Hierdoor vergaten we soms goed om ons heen te kijken en lieten de olifanten ons, maar wij ook hen, flink schrikken met een hoop getrompetter waarna onze nekharen overeind stonden.
Nu zijn we dus in Gisenyi, Rwanda aangekomen en zitten we in de villa van vrienden aan het Kivu meer. Dit is waar we hebben gewoond voordat de genocide begon en we weer weg moesten. Van hieruit zien we vliegtuigen van de Verenigde Naties naar Goma, Democratische Republiek Congo, vliegen. Tijdens het kijken naar die grote vrachtvliegtuigen moet ik steeds denken aan wat een oude Duitse project ontwikkelaar in Fort Portal vertelde over hoe alle NGO’s helpen bij het vergroten van de bende in het DRC en dat ik daar zo meteen rondloop. Maar dat voor later! Voor de rest gaat hier alles helemaal goed, geen heimwee of behoefte om terug te komen en 19 augustus haal ik Milos op uit Entebbe, Oeganda. Ik hoop dat alles goed gaat in Nederland, dat alle tentamens goed zijn gegaan en iedereen een lekkere vakantie heeft gehad!